Pagod man, Masaya naman

September 4, 2007- Isa sa mga araw na talagang nilagyan ko ng pulang marka sa lahat ng planner at kalendaryo ko. Para akong sasabak sa isang riot sa araw na ito. Halo-halong mga activites at exam na hindi ko naintindihan ang lesson. Wala pa'kong matinong tulog dahil ang dami ko ring pinaghahandaan, hindi ko naman masisisi ang aking mga guro, dahil kasama talaga ang "group presentations" sa Course outline (buwisit).

Pero sa kabila ng mga "haggardness" na bagay na ginawa ko ngayong araw na ito (September4), ay mayroon pa ring mga bagay na nakapagbigay saya sa akin at panadaliang pinawala ang aking mga alalahanin sa buhay.

Siguro naman nakikita niyo yang maitim na bagay sa kaliwa, 'wag kayong mag-alala, hindi buhay na palaka iyan, musc instrument 'sya. Ang galing no? Kikiskisin mo yung itaas na bahagi ng palakang iyan tapos ito ay maglalabas ng tunog ng isang palaka (at parang tunay na palaka). Iyang yung maliit na bersyon.

Teka, san nga ba namin ginamit yan? Ah, alam ko na, dun sa biased at pinag-initan ng ulo na AMEG (GAME) ng group three.

Lugi naman kami kasi sa game na yon, ang mga kalaban naming instruments ay madali lang patunugin, ngunit yung sa amin 10 million years bago maglabas ng tunog at mahina pa ito (ikumpara mo naman sa mga Water chime, tambourine, at parang UP Kontragapi yung iba).

Anyway, sa kanang bahagi naman ang malaking Bersyon ng palakang iyan. Mas malakas ang tunog 'nun at mas nakakatakot dahil talagang mapapaniwala kang palaka iyon. Syempre, nagpapasalamat ako kay Ate Jennifer sa pagturo sa akin kung pa'no gamitin ang mga instrumentong binigay sa'min. Ngayon, pwede nakong tumugtog ng water chime, nakaka-relax pa sa pandinig.

At iyon, naging masaya at magulo ang unang klase ko. Puno ng tawanan, asaran, barahan, at iba pa. Hindi ko nga alam kung nakukuha pa ng guro ko ang mga ginagawa namin, at lagi syang bida sa mga crossword puzzle at revised songs ng group three.

Ito ang malala, ang Deal or No Deal.

Hindi ko alam kung matatawa ako o maiiyak sa nakita ko nung umagang iyon. Sadyang may mga tao talagang bagay sa kanila ang pag-iimpersonate (at kung minsan mas maganda pa sila sa iniimpersonate nila). Sorry sa taong ito at na-post ko ang kaniyang litrato, hindi ko lang talaga mapigilan ang tawa ko nang makita ko syang ala Kris Aquino (w/ the Big voice).


Grabe talaga yan... Halos mapaiyak na kami sa kakatawa. Bwahahaha!!!

Sa susunod uli, pagod na talaga ako. Iyan lang yung mga kababawan ko na sadyang natuwa talag ako. ^_^

Pabalik- Tagaytay Magic 13

This was taken last April during our overnight stay in Tagaytay.

Matagal na rin yung April, ilang buwan na ang nakakalipas pero talagang hindi mawala sa isip ko ang mga pangyayaring naganap.

Labintatlo kaming mga dumalo sa bahay (este, mansion pala) ng aking kamag-aral. Labindalawa lang talaga tapos bigalang dumating si Meanne dahil nanadyan lang pala sya sa may Batangas.

Sinu-sino nga ba kaming dumalo?

Monica, Asher, Jerryl, Kim P., Sahil, Romart, Ace, Manuel, Laurs, Xtine, Ylloisa, Meanne at ako.

Nakakatuwang isipin na ang mga taong iyan ay hindi ko gaanong ka-close. Pero sila ang kasama ko sa isang "accidental bonding".

Napakalaki ng bahay na aming tinuluyan.

Hindi sya pangkaraniwan. Tila ito'y isang museo.

Maraming mga palamuti at mga kakaibang bagay.

Iba't ibang uri ng anito, klase ng upuan pati lamesa.

Nakakatuwa dahil ang kisame ng bahay ay parang barko, yung kapag binaliktad mo ang barko, ganun ang kalalabasan?

Ayun, marami kaming ginawa.

Tawanan.

Kulitan.

Asaran.Barahan.

Videoke.

Kainan.

ALinlangan.

Konting alitan.

Pero tawanan pa rin.

Nakakatakot din yung bahay lalo na nung sumapit ang gabi. Tila may iba't ibang klaseng tao ang nakikisalo sa amin habang kumakain ng hapunan.

Malamig ang hangin.

Malakas ang paghampas nito sa mga puno.

Puro hamog ang nakikita sa paligid.

Nakakatakot bumaba sa aming kwarto ng mag-isa.

Natapos din ang gabi at nagpatuloy kami sa aming mga gawain. Nag-ayos na ng mga gamit dahil pagsapit ng hapon ay lilisan na kami.

Tila isang panaginip ata ang nangyari sa akin nung mga araw na iyon. Maikling panahon lamang kami nagkasama-sama ngunit may nabuong kakaibang bagay sa aming mga sarili.

Sana paglipas ng panahon ay hindi maalis ang bagay na iyon.

Inevitable

a mirror blog from http://nikoleefita.blogs.friendster.com

There are things in life that are just inevitable. No one could stop it from happening and happening again. It seems that time is playing on you, and all you can do is to obey its rules and never give up. Sometimes I wish I can hold the time, even for just a moment- to savor all the precious moments I had in my entire life. Though I cannot hold on to that dream, I still believe that those moments would happen again. The inevitable moments that keep hanging on my memory- I can forget about it but it never cease.

Things are not in our control. Yet, there is that someone, so great and powerful, who controls everything, even the things that we wanted. I can't just imagine how life can be cruel, and at the same time, kind. The inevitable death we encounter all the days of our life will someday reach us. And there could be only two things that will happen to us- either nothingness or the journey of our soul to paradise.

Things are inevitable, yet we should always be ready on what could happen. Make your days as effective as it could be and always keep in mind the people you truly care for.

a mirror blog from http://nikoleefita.blogs.friendster.com

August 31, 2007
Grabe ang araw na iyan, 11pm na'ko nakauwi at akala ko ay hindi na'ko makakasakay ng MRT. Buti naabutan ko pa- buti na lang talaga.

Nagsimula yan sa unang klase ko sa araw na ito- EDUC 100. Grabe, sumakit tiyan ko kakatawa sa klase kong iyan. Para kaming nasa comedy bar ng mga classmates ko nang mag-perfrorm ang isang group. The Han Brothers ang tawag sa kanila (para kay ma'am Balonzu!) at ni-rap nila ang history ng Deped, mula 1836 up to the present. Sipag di ba?
Sumunod ay ang philo class ko.

Puro naman fallacies ang pinag-usapan namin, at feeling ko fallacious na rin ang mga sinasabi ng prof ko. Ayun, at least kahit kakaunti lang ang na-discuss nya ay swak na swak ang mga examples nya, kaya naman getch na getch ko ang lesson nya (Ad Misericordia tong ginagawa ko).

Pagkatapos ng mahabang paglalakad papuntang Math building, ayun at nakarating na'ko sa huli kong klase, ang MATH2.
Wala kaming masyadong ginawa, pinagawa lang kami ng sample quiz para sa quiz namin sa Tuesday (na wala akong maintindihan). Ayun, dun ko nakilala ang bida ng group namin- si Saff Flauer.

Medyo nagtagal ako at umabot ng 5pm sa room namin dahil hinihintay kong matapos si Martin. Ayaw namin syang iwanan ni Kat mag-isa sa room kasama ang prof namin, baka may mangyaring masama (hehe, peace ma'am!).

Ayun, at late na'ko nakarating sa tambayan, Imbis na makapag-informal interview na'ko tumambay na lang ako at tumulong sa pag-aayos ng banner para sa History Talk. Wala na kasing mems na mag-iinterview sa'kin at late na rin ako dumating. Sayang, kasabay ko sana mga co-CM's ko.

Nakipagkwentuhan na lang ako kila Ray-Ray and Beans (mga co-apps ko). Ayun, kawawa samin ni Ray-Ray si Beans dahil todo pambabara ang inabot nya. Masaya naman ang aming pag-uusap hanggang sa pinapunta na kami sa UB para makapaghanda na sa History Talk.

Ayun, issue na kagad kami ni Beans at nilagay na kami sa poll na Muse and eSCORT ng UPSCA. Grabe talaga mga co-apps ko, ang hilig sa issue! (Go kuya JM! Ayos ang quotable quote ko sa logbook natin! Humanda ka sakin...Bwahahah!!!)

Nagsimula na ang talk at ang mga guests namin ay mula sa 50's, 60's, 80's, 90's and 2000's UPSCAns. Grabe ang transition ng UPSCA. From hundred members, nag-trim down ngayon sa 50-80. Grabe talaga. Doon ko rin nalaman ang history ng UFO na parish (Parish of the Holy Sacrifice) at kung sino ba talaga si Father Delaney.

Hindi ko namamalayan ang oras, 9:30 na pala! Mga quarter to 10 ang last trip sa MRT! Patay na kami nila Kuyan JM at Ate Jo! Takbuhan na 'to!

Ayun, nag-end up kami sa pagsakay sa taxi hanggang MRT dahil wala ng jeep ng Pantranco sa UP. Todo takbo kami papunta sa terminal ng Quezon Ave at sa awa ng Diyos at nakaabot pa kami.


Talagang nagpapasalamat ako kay Lord na nakaabot pa kami at ligtas kaming nakauwi sa bahay.


Salamat sa mga nakasama ko nung araw na iyon.Talagang one of a hell, este heaven experience iyon.


Sana maulit muli ang mga di-sinasadyang pagkikita.